2: Balans

The story continued…Na het gesprek op de bewuste vrijdag en met zowel een arts als een logistiek medewerker te hebben gesproken van CognitiveFX gingen bij ons alle alarmbellen af. Je vraagt je wellicht af waarom? Want het doel was toch al bepaald en de wens is toch groot?Absolute waarheden! Echter werd er tijdens het gesprek benoemd dat ik over 3 weken al terecht kon. En dat korte termijn denken, die flexibiliteit…..dat is er gewoon even niet.Sowieso ben ik er eentje van plannen, strak organiseren en de touwtjes die ik in handen kan houden, niet teveel laten vieren.Na in – en extern beraad hebben wij voor ons vastgesteld dat een behandeling medio mei het meest goed uitkomt. Ook dat is voorgelegd aan CFX en gelukkig kunnen zij zich hier ook in vinden.

Met die stip op de horizon zoeken en vinden we in alle rust oplossingen en invulling voor diegene die niet mee kunnen. Zodat hier, op de thuisbasis, alles zoveel mogelijk doorloopt en liefdevol wordt opgevangen. Dat is gevoelsmatig bijna nóg belangrijker dan de trip naar de USA. Nu al vormt zich de natuurlijke balans.

Inmiddels heb ik ook nog iemand gesproken die al een behandeling heeft gehad in Utah. Zij vertelde mij positieve verhalen, gaf goede tips en mede daarom ben ik blijvend super gedreven om over enkele maanden af te reizen.

Afgezien van de mentale verbetering waarover ik gelezen heb en wat mij de grootste winst zal gaan opleveren, hoop ik ook op een stukje fysieke vooruitgang. Door het structureel overbelasten van mijn ‘goede’ kant en het disfunctioneren van de aangedane kant poppen er steeds weer fysieke problemen op. Dan weer terugkerende, dan weer nieuwe. Dat ik wekelijks een fysiotherapeut mag bezoeken voelt dubbel. Het is eigenlijk een luxe dat het kan. Dat besef ik mij terdege. Daarentegen is het slechts een must omdat ik zonder deze aandacht alleen maar verder achteruitga. Ook op dit vlak is het vinden van balans essentieel.

Tijdens mijn ochtendwandeling vanmorgen werd ik (zoals best vaak) verrast door de mooie natuur. De verwondering van het mooie dat er gewoon voor ons is dat is bijzonder. Zo n genietmomentje maakt ook dat er ruimte komt om gedachtes de vrije loop te laten. Om alles te aanschouwen en er geen oordeel over te hebben.

De doneeractie komt ook vaak in mijn gedachten langs. Het gevoel van dankbaar blijft. Voor eenieder die wat kan missen en gedoneerd heeft. Maar ook voor eenieder die mij een warm hart toedragen.Ook voor het delen van de boodschap. Na het zien van de film “Pay it forward” (2000) was ik geïntrigeerd over het systeem van delen. Ieder mens die iets ontvangt mag ook weer iets delen met drie andere mensen. Wanneer dat doorgeef systeem blijft gaan dan is het bereik mega! Wat de waarde is van het ontvangen of het delen staat nooit ter discussie. Het open staan voor het delen en het ontvangen staat voor op.

Wij bekijken bijna dagelijks wie wij nog kunnen benaderen voor onze actie. Best een klus. Inspannend en inspirerend tegelijk. Deze bedrijven benaderen we allemaal met dezelfde vraag. Is er een mogelijkheid voor een financiële bijdrage en wilt u ons bericht delen? Gevoelsmatig stagneert het daar. De zakelijke wereld is groot en het gebrek aan tijd en aandacht is merkbaar. Het is iets waar wij geen invloed op uit kunnen oefenen. Wat niet van ons is. De wens om die bedrijven te vinden die wel wat kunnen bijdragen, die blijft. Dat vertrouwen dat we deze ook daadwerkelijk vinden is er (vaak). Een balans tussen het zoeken en vinden is van essentieel belang.

Ieneke