5: Twee stappen vooruit...

‘Het is dag 7 van onze vakantie in Limburg. Het onthaasten, het doen van louter een handwasje, het geen bereik hebben en daarmee geen toegang hebben tot het worldwide web, het vele lezen, maakt dat mijn gedachten zo nu en dan allerlei kanten opspringen. Zo ook naar het schrijven van een blog. En het waarom en waarvoor met name. Veel denkwerk kost het mij niet om te weten dat het verwoorden van m’n gedachten vooral helpend zijn voor mijzelf. Het werkt bijna therapeutisch. Uiteraard is het fijn om te horen wanneer een ander het leest. Eventueel zichzelf herkent in het verhaal. Of beter begrijpt wat mij beweegt. Dat is super. Maar Wanneer ik het schrijven alleen daarvoor zou doen dan leg ik de lat te hoog. Gaat het woord ‘presteren’ gelden. En juist dat streef ik hiermee niet na.
Alleen al dat in woorden om te zetten geeft mij ruimte. Maakt dat ik weer vrolijk verder kan schrijven. Oh..en leuk dat je meeleest;-)

Dag 7 dus… we wonen hier op een groene camping in een houten cabin. Schattig hutje voorzien van alle basis benodigdheden. We kunnen hier slapen, douchen, naar de wc, koken en chillen. Zelf als t regent kunnen we op onze mini veranda buiten zitten. Heerlijk. Dat alle basisbenodigdheden voor mij persoonlijk te laag en te smal zijn, doet het verlangen naar huis iedere dag iets groeien. Deze vorm van vrijheid zoals menigeen dit beleeft beperkt mij. Behoorlijk. Maar goed, de zon schijnt, ik ben hier met twee van mijn grote liefdes en we hebben het goed.’

Na weken van vakantie met heerlijk uitslapen en laat naar bed, keert de regelmaat weer wat terug in ons gezin. Het vroege opstaan is nog een beetje wennen. Daarnaast maakt dat deze tropische temperaturen het er niet makkelijker op maakt om op tijd het bedje in te duiken. Maar met een beetje trekken en duwen komen we daar waar we zijn willen.

Onze vakantie was een fijne. Anderhalve week zijn we van ‘het erf’ af geweest. Even een andere omgeving, andere mensen en andere dingen doen. Best overzichtelijk. Ondanks de dagelijks terugkerende uitdagingen van onze tijdelijke casa, heb ik wel écht genoten van andere dingen. Ik heb mijzelf verbaast. Ik bleek dit jaar in staat te zijn tot zoveel meer. Dit in vergelijking met de jaren daarvoor. Urenlang hebben we door een fantastische mooie dierentuin gewandeld. We hebben geshopt in de designer outlet in Roermond. En we hebben een mooie lange wandeling gemaakt op een op-en-top zomerse dag. En dit alles zonder hoofdpijnen, zonder extremiteiten op het gebied van irritaties en boosheid. Een fantastische ervaring. De therapie bij CFX in Utah heeft echt effect gehad!!
Bij thuiskomst bleek alleen de prikkelemmer toch redelijk vol te zijn gestroomd.

Enkele weken geleden heb ik een botox spuit in een spastische beenspier gekregen. Deze spuit zorgt voor ontspanning en het heft de spasticiteit tijdelijk op. Dat die spier ontspant voelt als pure winst voor mij. Scheelt enorm veel pijn. De ontspanning heeft er mede ook voor gezorgd dat ik anderhalve week geleden met een slaapdronken hoofd ben gevallen. Zonder enige pijn zakte ik door mijn linkerbeen en kletterde ik op de grond. Een pijnlijke val waarbij ik mijn hoofd keihard tegen de pedaalemmer heb geramd. Na deze actie merkte ik de opgebouwde vermoeidheid nog meer.
De afgelopen week was er niet echt de mogelijkheid om gehoor te geven aan… Ik wilde dolgraag de aanschuiftafel wel door laten gaan. Deze was ook weer ontzettend geslaagd en gezellig. Een aantal andere dingen heb ik af moeten zeggen of is verschoven.

Deze week (nu de school weer gestart is) pak ik mijn eigen agenda weer een beetje op. Beetje voor beetje. Eens in de zoveel tijd merk ik dat levend verlies toch ook echt een leven lang blijft. Iedere keer dient het zich weer in net een andere vorm aan. Nu voel ik opeens weer hoeveel energie het kost om een niet goed werkend lichaamsonderdeel weer iets te laten doen. Dat confronteert. In mijn ogen heeft het niet zo zeer iets met acceptatie te maken. Ik neem waar wat er gebeurt en dat doet iets met me.
Even een paar stapjes terug…..

Ieneke