Dag 6 - Bijtanken en de reis vervolgen

Wat een ontzettend fijn weekend hebben wij gehad. De boodschap van de artsen bij CFX hebben we omarmd en genoten van leuke dingen. Zo hebben we een giga grote shopping mall bezocht in Orem (10 min. rijden van het hotel). Leuke winkeltjes (120 st.), superveel en heel verschillende eetcorners en overal best luide muziek! Leuk voor ongeveer een uur om daarna heel blij om weer buiten te staan. Verder is Starbucks 'our new best friend'. Ik weet het niet hoor, maar Amerikanen en koffie.... hmm ...ruimte voor verbetering zeg ik.

Gisteren zijn we richting Park City gereden. Dit ligt een 45 minuten rijden vanaf ons verblijf. Vanaf daar hebben we een groot gedeelte van een trail gereden genaamd de 'Guardsman Pass'. De natuur is echt overweldigend en met mijn pen (of toetsenbord) niet eenvoudig te beschrijven. De trail hebben we niet helemaal kunnen voltooien omdat het hoogste gedeelte was afgesloten. De Guardsman Pass is 2962 m. hoog. Wij hebben het gereden tot 1740 m. Hoog genoeg om van prachtige uitzichten te genieten.

Na zo'n relaxed weekend voelt het ook fijn om vanmorgen weer van start te gaan. Het rooster zoals het er nu uitziet valt mij nog mee. Echter kom ik er al snel achter dat het deze week zeker geen makkie wordt. Naast de eerste normale neurocardio wordt bij iedere sessie meer gevraagd. De uitdaging is zeker voelbaar. De intensiteit tijdens de therapieën is verhoogd omdat er meer dingen tegelijkertijd worden gevraagd. Zo mag ik tijdens de laatste neurocardio training, tussen de intervallen door een spelletje doen. Er wordt een woord bedacht met 4 letters. Dat woord moet ik raden door woorden te noemen met 4 letters en vervolgens te onthouden. Ik krijg slechts terug hoeveel letters er kloppen en hoeveel daarvan op de juiste plek staat. Een soort Lingo, zonder begin informatie, uit het hoofd en of course.... in het Engels. Go figure. Ik heb twee woorden geraden!

Tijdens occupational therapy (ergo) sla ik bij één oefening volledig de plank mis. Ik sta op een dikke foam mat en krijg een kaartje in handen met allerlei info over William Shakespeare. Plaatjes, teksten, jaartallen, kleurtjes (ik kan niet echt goed lezen zonder leesbril...) 10 minuten later (er wordt altijd nog iets tussendoor gespeeld) krijg ik vragen over het kaartje... Ik weet er slechts 1. Dat geeft een bijzonder gevoel. Maar het zijn slechts momentopnames. Een gevalletje 'volgende keer beter'.

Tijdens de overige therapieën verbeter ik gelukkig weer een aantal records. Verder heb ik vandaag twee extreem pijnlijke behandelingen gehad. De ene betrof een massage van de linkerkuit. De tweede was nog een gradatie pijnlijker. Mijn linkerarm wordt flink aangepakt. Dit om zoveel mogelijk knopen te verwijderen. Die zitten voor mijn gevoel echt overal. Alleen door middel van mindfulness oefeningen trek ik het.

Nadien heb ik nog twee therapieën waarbij mijn brein tot het maximale wordt 'gepushed'. Het gaat boven verwachting goed. Uiteindelijk ben ik na terugkomst in het hotel total loss. Een moment van rust is vereist. Vanavond maar vroeg onderuit. Tijd om bij te tanken om morgen weer vol gas te gaan!

Ieneke