6: Latrelatie

Herken je dat? Dat wanneer je aan het werk bent (thuis of op een andere werkplek) je de wereld kan verzinnen aan activiteiten die je in dezelfde tijd óók allemaal had kunnen doen. Die ándere invulling (gezellige, leuke, rustgevende of actieve) die je zou willen geven aan de dag of zelfs aan het moment van de dag. Je de sterke wens voelt om, bij wijze van, te schaatsen in hartje zomer en te willen zwemmen in hartje winter (en dan bedoel ik niet de indoor variant). Ik heb dat heel vaak gehad. Ging ik vrolijk en ook verlangend naar dat andere, dagdromend de werkdagen door. Fantaserend over datgene wat nou net niet binnen handbereik lag. Iedere dag opnieuw.

En het rare is…ik heb het nog steeds. Ondanks het feit dat ik geen baan heb, zijn mijn dagen altijd goed gevuld. Onbewust en bewust zorg ik daar zelf voor. Het woord ‘vervelen’ komt niet in mijn boekje voor. Naast terugkerende standaard afspraken ren ik (op mijn manier) van activiteit naar activiteit. Wanneer er een gaatje is, vul ik het weer met iets anders. Altijd is er wel iets te doen. Aangezien bij mij de activiteiten wat trager verlopen dan bij menigeen, doe ik er ook langer over. Ik kies er bewust voor om niet teveel stil te zitten. Niet te veel toe te geven aan. Ik ben streng tegen en voor mezelf.

Terwijl er genoeg redenen zijn om de teugels te laten vieren. Maar, tijdens deze strak geplande dagen droom ik slechts over het hebben van tijd voor….vul maar in.

Dat ik mij niet vaak de tijd gun voor ‘het vul-maar-in gedeelte’ is iets wat alleen ik kan veranderen. Tijd is er wel. Die heb ik wel. De beslissing die er genomen dient te worden om tijd te besteden aan die dingen waar ik oprecht blij van word…die beslissing zal ik moeten nemen. Daarbij wens ik te kunnen voelen dat het anders kiezen ook echt 'ok' is.

Dus….met die bewustwording (is echt geen newsflash maar een terugkerend patroon welke ik steeds weer vergeet), ga ik het anders doen.

Meestal zijn er met de tijd zo veel dromen en plannen ontstaan om te vervullen dat ik tot niets kom. Neem ik de tijd en ruimte, kan ik geen keuze maken wat te gaan doen. Ik mis dan de rust daarvoor. Vermoeidheid doet dat ook met mij. Geen keuze kunnen maken. En soms… Beetje bij beetje (baby steps) lukt het me wel. Ik pak iets vaker een moment(je) om een boek te lezen. Een moment om 'even moe te hangen' op de bank en kijken naar een of ander, niet heel boeiend programma. Of gewoon een moment om te dagdromen. Om gewoon toe te geven aan het gevoel om niets anders te willen doen dan dát! Nietsdoen. En te voelen dat ik moe ben.

Dit toegeven aan, voelt als een kleine overwinning. Niet eentje wat me zomaar aan komt waaien. Hiervoor moet ik echt werken. Loslaten, accepteren, niet hard oordelen, aardig zijn voor mezelf. Het is een activiteit die ik nog niet zo goed beheers. Maar met veel oefenen lukt het me vast om hierin wat beter te worden en kom ik mezelf tegemoet. Op een aardige manier. Ik ga de lat hiervoor maar eens een stukje hoger leggen.

Ieneke