5: Ritme

Het was weer tijd. Tijd, om na een heerlijke vakantie van 2 weken, weer terug in ’t gareel te gaan. Tijd om dit nieuwe jaar weer actief te benaderen. Actief in de zin van ‘vroeg uit de veren’ en weer het leven met de klok.

Het leven met een agenda heeft zo z’n voordelen. Dat besef ik mij heel goed. Maar het gevoel van je even over te kunnen geven aan “we zien wel wat de dag brengt”… Is best heel fijn. Het geeft rust en is zo nodig op z’n tijd.

Afgelopen donderdag stond er nog een zoom meeting met Provo, Utah in mijn agenda. Deze meeting had ik eerder al naar voren getrokken en vond plaats medio november. Dus in mijn ogen voelde het nóg een keer ‘zoomen’ als overbodig. Echt nieuwe vragen speelden niet. Maar goed, toch hebben we de afspraak maar door laten gaan.

En dat voelde goed! Het gesprek met deze neuroloog was wederom zo positief. Aangezien alle vragen eerder al waren besproken op het gebied van de medische check (geschikt/niet geschikt) was er alle ruimte voor vragen. Dan blijken die er opeens wel te zijn. Mijn hoofdvraag ging over eventuele vooruitgang op het fysieke vlak. Wat daar de verwachtingen over zijn. En al kan er uiteraard nooit een belofte worden gedaan, is wel weer helder het een en ander verduidelijkt. Soms is herhaling nodig voor het betere ‘oh ja, is ook zo’ moment. Het brein en het lichaam zijn 1. Een werkende machine. Dus wanneer het brein vooruitgang boekt is het logischerwijs denkbaar dat het fysieke gedeelte ook andere input krijgt. Daarmee wordt het een soort van algoritme. Je voedt het hersengedeelte met instructies voor het bereiken van je doel.

Met deze ‘nieuwe’ informatie, plus nog een positief verhaal over ervaringen met MS- patiënten, sluiten we de zoomsessie af. Met een boost voor het vertrouwen dat we op de goede weg zijn. Toch maar lekker het actieve ritme van iedere dag omarmen.

Ieneke