10: Gevoelig

Het is vandaag de dag voor kerst. Voor ons gezinnetje betekent dat een dagje rommelen. Een ‘van-alles-wat-dag’. Ik houd ervan. Geen agendaplanning. Voornamelijk datgene doen wat goed voelt en soms datgene doen wat dagelijks terugkeert en ook nodig lijkt (lees ‘de was’).

Al weken loop ik rond met de kriebel iets te willen schrijven. En al weken lukt het me niet om díe investering te maken. Ik wil té veel. Doe té veel en loopt het me af en toe figuurlijk ‘over de schoenen’. Ik ervaar (nu letterlijk) aan den lijve dat de grens overschreden is. Ik schiet snel in de emotie. Ik lach, huil en schreeuw opeenvolgend. Ik vind het vermoeiend en daar ben ik niet de enige in.

Het betreft dit keer een periode met een aaneenschakeling van leuke activiteiten. Ook activiteiten die een, niet te onderschatten, stevige voorbereiding kennen en daarnaast een (wederom niet te onderschatten) uitwerking hebben. En tússen deze activiteiten door is er het gezin, het huishouden zijn er de viervoeters etc.

Met ontzettend veel enthousiasme heb ik meegeholpen op de lokale kerstmarkt in ons mooie dorp. In een supergezellige sfeer met warme ontmoetingen geniet ik op en top. Iets wat nog zeker niet zonder slag of stoot gaat (het thuisfront had een zware kluif aan mij in de week voorafgaande aan….). Ik heb mooie producten gemaakt voor de verkoop en dat maakt dat ik mijn element ben.

Maar wanneer ik even stil sta en terugkijk, realiseer ik mij heel erg goed dat ik een activiteit als deze een jaar geleden helemaal niet had kunnen doen. Dat zet me aan tot nadenken. Tot terugkijken. Een moment van bezinning. Er is veel gebeurd en een film hierover speelt zich af in het hoofd.

Enkele maanden geleden, ben ik in contact gekomen met een (voor mij) nieuwe vorm van therapie; neuromovement. Naast de twee wekelijkse interessante en uitdagende trainingsmomenten met Mathijs van Beweegpost is neuromovement een welkome aanvulling. Bij deze vorm van therapie hoef ik eigenlijk weinig tot niets te doen. Ik mag liggen en de behandelaar beweegt mij. Deze bewegingen (ik visualiseer ze graag) geven mijn brein nieuwe impulsen door. Het laat zien hoe een beweging van het lichaam op een natuurlijke manier gaat. Op die manier creëer ik nieuwe ‘paden’ die ik mag bewandelen. (meer informatie lees je via https://www.sensusinbeweging.nl/pmt/)

En alhoewel het zeker geen kwestie is van ‘grote stappen, snel thuis’, mag ik af en toe voelen dat ik ‘normaal’ kan bewegen. ‘normaal’ kan lopen. Dat voelt als een feestje! Het gevoel te willen dansen. Echt onbeschrijflijk. Wanneer na slechts een stap of tien, het gevoel weer verdwijnt, is het ook goed. Ik weet dat het erin zit. Het brein is geactiveerd.

Iedere vorm van therapie die ik afgelopen jaar heb mogen beleven, heeft mij hier gebracht waar ik nu ben. Precies hier hoor ik nu te zijn. Het is goed zoals het nu is. Of het nog beter gaat groeien? Ik zal het met een mate van nieuwsgierigheid gaan onderzoeken.

2023 was een jaar van knetterhard werken. Van vallen en opstaan. Met een hoop gelach en veel tranen. Van winst en verlies. Met angsten die overwonnen dienden te worden. Met leren, waarnemen, loslaten en accepteren.

En met heel veel lieve mensen die mij hebben gesteund. Ieder op zijn/haar eigen manier.
Ik kan oprecht zeggen dat ik dankbaar ben voor dit (bijna voltooide) jaar. Ook nu raakt het bij mij een gevoelige snaar wanneer ik dit schrijf. Ik koester de warme gevoelens.

Deze blog is voor mij de laatste van dit jaar. Rest mij alleen nog, om jou als lezer, ontzettend mooie liefdevolle dagen te wensen. En alvast een nieuw jaar, vol mogelijkheden en in goede gezondheid.  

Proost!

Ieneke