Dag 2 - Confrontatie en positiviteit

Om half 8 vanmorgen stond ik klaar om met de shuttle bus naar CFX te rijden.

Met nog 4 andere CFX gangers op weg naar een bomvolle dag therapie. Na een 'online check in' (iedere keer bij binnenkomst en na vertrek vul je een online vragenlijst in), vul ik mijn fles met water en stop ik persoonlijke items in mijn kluisje.

Om 8 uur zijn we klaar voor de eerste bijeenkomst. Neuro Cardio!! Na een korte warming-up wordt je gekoppeld aan een tablet, die je hartslag meet via de riem die je draagt. Vervolgens doe je een interval training. Je fietst (of loopt of doet iets anders wat je moe kan maken) 30 seconden zo hard als je kunt en brengt daarna je hartslag weer naar normaal. Dat doen we een keer of wat en sluiten vervolgens de training weer af met rekken en strekken. Een training als deze doe je twee keer per dag. Het is én fijn om de dag zo te starten én ook fijn om te ervaren dat het na een intensieve cognitieve therapie ervoor zorgt dat je hoofd weer een beetje als normaal voelt.

De rest van deze tweede dag is gevuld met een MRI van de hals, cognitieve en neuromusculaire therapieën en nog veel meer soortgelijke therapieën met best lastige namen. Daar tegenover staat dat je ook massages hebt (fijn voor een te vol hoofd en nekpijn) en ook een pauze hebt in een mega relax-chair, luisterend naar brainwaves.

Vandaag was voor mij een dag met confrontaties. Het begon al bij de eerste cognitieve sessie. Ik merkte dat ik de eerste opdracht niet kon uitvoeren. Ik snapte de opdracht prima maar het was of je water door een vergiet spoelt... De focus miste en ik snapte niet waarom. Die frustraties voel je wel. Die komen binnen. Dat gecombineerd met vermoeidheid geeft een soort van machteloos gevoel. Ook weet je wel dat je ergens bent met een reden!!

De ruimte die ik ervaar bij CFX wanneer de tranen beginnen te rollen en de positieve benadering van hetgeen er gebeurt is ontzettend waardevol. Ik ontvang vervolgens de uitleg waarom het zo belangrijk is om te oefenen (en nee, het is geen test). Iedere therapeut is op de hoogte van de MRI uitslagen en speelt in op hetgeen wat nodig is. Ik vervolg met de vele oefeningen die in 'spelletjesvorm' worden aangeboden. Het gaat steeds beter. Tijdens een andere vergelijkbare sessie in de middag merk ik al verbetering. Het denken en onthouden groeit in stapjes.

Bij alle sessies waar ik voor een bord met lampjes word gezet, word ook gevraagd om mijn linkerarm te gebruiken. Waar ik bij kan, probeer ik met een vuist de lampjes uit te tikken. En omdat je hier nooit 1 ding tegelijk doet, spelen we een spelletje hints tegelijkertijd. Dat inzetten van mijn linkerarm/hand voelt ook confronterend.

Het is zo lang geleden dat ik heb geprobeerd mijn arm te gebruiken. Maar om het brein te laten werken en de koppeling te maken naar een fysieke actie voelt top!

Na een dag als deze waarop ik echt hard heb gewerkt is het zo fijn dat Percy mij ophaalt. Dat we samen naar ons tijdelijke huis (lees hotelkamer) rijden. Verhalen uitwisselen en mogen genieten van een 'home cooked meal'.

Ondanks een enorme vermoeidheid kijk ik al weer uit naar morgen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Ieneke