9: (H)(V)Erkenning

Het aftellen is voor mij begonnen. Nog 1,5 week voor we vertrekken. De laatste grote actie ligt alweer achter ons en was wederom zeer succesvol. Deze keer was het een dienstenveiling welke door een breed publiek werd gedragen. Een heel gezellige en echt bijzondere avond hebben we beleefd en de opbrengst oversteeg alle verwachtingen. Mijn dank aan iedereen die hieraan zijn of haar steentje heeft bijgedragen! 

Nu vullen de dagen zich in rap tempo met de laatste kleine to do’s maar ook met gezelligheid. We creëren fijne momentjes, hoe klein dan ook. Ondertussen lopen bij mij onbewust de spanningen op. De tijd van het plannen en regelen is stil komen te liggen en ik merk dat ik mezelf steeds meer in de lichamelijke actie zet. Onbewust loop ik weg van mijn gevoel. Dan lijkt het er even niet te zijn. Heel vermoeiend. Maar ook zeker mooi om vervolgens tot inzicht te komen waarom je doet zoals je doet. Het herkennen en doorgronden blijft een bijzonder gevoel geven. Eveneens mooi om af en toe even het gevoel van spanning te omarmen. Er even helemaal in te gaan zitten. Het heel zwaar te vinden. Boos, verdrietig en blij tegelijkertijd te zijn. En te weten en toe te geven (de erkenning) dat het best reëel is om je zo te voelen. Dat het okay is. Het maakt dat alles wat lichter voelt. 

Een tijd lang dacht ik dat ik het hele Amerika avontuur niet echt spannend vond. Niet spannend in de zin van buikpijn of angstig. Gewoon heel bijzonder en met grote interesse om hard te mogen werken. Werken aan herstel. Hoe speciaal is dát! Nu stap ik in dit verhaal ogenschijnlijk makkelijk over een zeer gevoelig onderdeel heen…en dat is het moeten achterlaten van Iris. Dit onderdeel is gedurende de hele reis naar het moment toe, een pittige geweest. Het verdrietige gevoel om niet met z’n drietjes te zijn…dat doet pijn. De angst voor het gevoel van heimwee…Dat het voor haar te lastig zou worden en ik haar niet even kan knuffelen…Onze drie-eenheid en liefde voor elkaar is ‘gewoon’ sterk. 

Ik kan het steeds meer een beetje loslaten. De liefdevolle zorg voor haar tijdens onze afwezigheid is iets waar ik helemaal op vertrouw. Het komt goed. Zij én wij kunnen dit aan.

Al maandenlang kamp ik met spanningshoofdpijn. Het start s’ morgens vroeg en duurt tot in de avond. Niet gek met hetgeen er allemaal speelt. Ik ga de hoofdpijn te lijf met lichamelijke afleiding en probeer middels brainwaves wat meer rust te ervaren. Dat lukt vaak voor een zeer korte periode waarna het weer vrolijk aanwezig is. Op een moment afgelopen week was ik in de brillenwinkel voor een bril voor Percy. Ik bedacht mij toen dat een bril met gewoon vensterglas ook wel handig zou zijn voor mij tijdens het fietsen. Dat scheelt heel wat zwermen vliegen uit mijn ooghoeken vegen. Na een oogmeting bij mij (als je toch ter plaatse bent kan je net zo makkelijk je oogkwaliteit laten testen) blijkt dat ik wel degelijk andere dan vensterglazen kon gebruiken. Nog een heel andere mogelijke oorzaak voor de hoofdpijnen. 

De maand april was voor ons (is wederkerig) een maand van verjaardagen en feestjes. We hebben al onze verjaardagen gevierd. De vlaggetjes hangen steevast de hele maand april in huis. Dat vieren dat voelt fijn en misschien nog wel prettiger dan in een ‘normaal’ jaar. Na de laatste verjaardag afgelopen weekend is het moment gekomen dat je je realiseert dat je iemand even niet meer gaat zien en spreken. De ene persoon heeft daar ogenschijnlijk geen last van en de andere knuffelt je nog net iets steviger dan anders. Bijzonder om te voelen waar de verbinding ligt. Waar deze stevig is. Dankbaar voor de mooie relaties die we mogen hebben. 

Gedurende de afgelopen maanden is er het naast momenten van herkenning en erkenning ook ruimte geweest voor het verkennen. Het verkennen van mogelijkheden wanneer het ene niet lukt. Het verkennen van nieuwe paden wanneer het ene pad niet meer te belopen is. Nu is het voor mij niet vreemd aangezien er sinds de bewuste dag in 2011 er heel veel niet meer kon en paden niet meer toegankelijk waren. Maar nu lijkt het anders. Door de reis die we zijn gestart toen we met de crowdfunding startten is verkenning een veel belangrijker ‘iets’ geworden. Ook de therapie die over een kleine twee weken start zal heel veel punten van verkennen opleveren. Ik kijk er enorm naar uit om de nieuwe aangereikte tools en mogelijkheden tot in de diepte te verkennen. Ik ben er klaar voor. Zonder verwachtingen, met een open blik en veel enthousiasme. 

Wordt vervolgd… 

Ieneke