2: Ont-spannen

Vanmorgen was het alweer vroeg dag. Dit na een nacht met weinig slaap (oorzaak: temperatuur en pijnlijke spieren) en na een supergezellige zomerse avond met dorpsgenoten aan een aanschuiftafel. Om met elkaar in een ontspannen setting te genieten van elkaars gezelschap en het goede leven. Bijna als god in Frankrijk. Al heb ik nooit begrepen wat god nou specifiek in Frankrijk moest..

Na een ontbijtje buiten op het terras vertrekken Iris en Percy naar de tennisbaan voor de nodige ontspanning door inspanning. Ik stap met de hond in de auto voor een rondje bos in Nietap. Het is, op een paar wandelaars en honden na, stil in het bos. Het is net of iedereen, inclusief het beesten gebeuren, weet dat het vandaag warm wordt. Stilte. De sloten zijn tot Kenzo zijn spijt droog. Hij rent zich rot, geniet van ontlading en hijgt als een dolle. Ik stap rustig door en kijk af en toe om mij heen en geniet van deze stilte. Ook hier hoeft er even niets. De afgelopen weken komt dat gevoel komt steeds vaker op mijn pad. Wat onwennig neem ik dat gevoel aan.

De afgelopen weken heb ik (bijna) iedere morgen geoefend. Het wordt al een soort van vast ritueel. Ik hou van vastigheid en dit oefenen doet mij goed. 1 dag heb ik verzaakt omdat ik gewoonweg doodmoe was. Uiteindelijk voelde het okay om alles te laten. Te erkennen dat oefenen geen zin heeft op zo n moment. Ik heb zelfs tussendoor geslapen.

Wat niet echt mee helpt is de warmte. Warmte en MS is in mijn geval een vervelende combinatie. Het werkt bijna verlammend. De voorspellingen voor de komende week stemmen mij vrolijk. Iets beter handteerbare temperaturen.

Wat ik steeds beter ga snappen is dat ik instinctief ‘weet’ wanneer het teveel is of dreigt te worden. Ik kijk naar de agenda die bij ons op tafel ligt. Als ik er naar kijk en plots een sterke onrust voel, weet ik dat ik moet strepen. Normaliter zou ik dan me in bochten wringen om alles plus de nodige extra’s toch tot uitvoer te brengen. En niet van dat halve werk….zo goed als mogelijk. Die manier van werken is 1 van mijn kernkwaliteiten. Dat kan ik.

Dat het anders moet, mag of gewoon gaat wordt de nieuwe versie. Versie 2.0. Niet meer over grenzen heen denderen om welke reden dan ook. Het heeft geen zin. Niets of niemand en zeker ikzelf niet, word daar beter van. Ook dát is iets wat ik heb mee mogen nemen uit de CFX periode. Ik denk daar veel aan. Praat er veel over. Vind het nog lastig om anders te denken. Kan het steeds meer omarmen. Het voelt goed. Ik ont-span.

Ieneke