12:Een kwestie van tijd

De afgelopen maanden heb ik, zoals voorgenomen, wat zaken onder de loep genomen. Wat minder vaste, terugkerende afspraken vullen de agenda. Dat was voor eventjes. En dat was heel fijn. 

Maar net als in de afgelopen jaren, komen er ook weer nieuwe dingen bij. Het hoort denk ik bij mij. Zo (over)leef ik. 

Door hulp te durven vragen in tijden dat het donker voelt, ontstaan weer nieuwe ontmoetingen. Contacten met fijne mensen. Contacten van wie ik leer om oude zaken los te laten, onder een vergrootglas te leggen, van een andere kant te bekijken. En contacten inspireren om nieuwsgierig te zijn. 

Doordat ik aan veel dingen merk dat, ondanks een blijvende vermoeidheid, ik ook meer aan kan, onderneem ik veelal ook meer op een dag en ben niet meer daarna zo kapot moe als een jaar geleden. Ik ben nog wel met regelmaat totalloss, maar wordt dit niet meer alleen veroorzaakt door mijn agenda. De lange nachten met te weinig uren slaap en de chronische pijn maken ook moe. En dat heb ik helaas niet (altijd) onder controle.

Wat ik wel echt heb veranderd is dat ik andere keuzes maak. Ik weeg vaker af wat goed voor mij is. Een betere ‘kosten/baten analyse’. En dat werkt.

Nu het mooie weer wat langer duurt dan 1 dag per periode, krijg ik ook meer positieve en lichtere energie. Meer zin in de dag. Ergens begint weer wat te kriebelen. Blije momenten nemen in aantal toe. Ik mag weer vaker de tuin in en geïnspireerd door een boek over ‘Ikigai’, heb ik daarin ook echt mijn geluk gevonden. Een uurtje per dag maakt mij oprecht blij. Ik kan daardoor de dag en wat zich die dag aandient, veel beter aan. Ideeën ontstaan aan de lopende band en ik parkeer die band zo nu en dan maar even. Het is veel en met mijn snelheid van doen ben ik de komende maanden wel even bezig. 

Helemaal gezien de afgelopen periode die best zwaar viel, omarm ik de kleine geluksmomenten. Toen mijn moeder op tweede paasdag op de spoed belandde met een beroerte, was dat voor de hele familie een schok. De dag ervoor hadden wij nog met hun een gezellige paasbrunch gehad. Er was geen teken van benodigde bezorgdheid. Ik respecteer de privacy van mijn ouders in dit geheel en zal hier verder geen zaken over het revalidatieproces delen. 

Dat het voor mij en Percy zorgde voor een herbeleving van veel wat wij hebben meegemaakt na mijn CVA wil ik wel delen. Naast de zorg voor een vader en moeder, hen slechts het beste toewensen, maakte het voor mij persoonlijk heel veel los. De pijn die ik tweede paasdag voelde leek veel intenser dan toen het mijzelf overkwam. Het zien én invoelen van de onmacht door het niet begrijpen wat er aan de hand is, het daarnaast wél voelen dat je tekortschiet in het kunnen… De angst waar het heen gaat. Het blijft een heftig iets. 

Gelukkig is mijn moeder weer terug naar huis en pakken mijn ouders samen weer op hun beste manier het leven op. Dat is mooi. Dankbaar dat ze dit samen mogen doen. Het leven stond ook voor hen even stil, terwijl de wereld door raasde. Net zoals dat voelde voor ons, nu 13,5 jaar geleden. 

Nu is het tijd om weer verder te gaan. De zaken die zijn blijven liggen of waren geparkeerd, weer op te pakken. Tijd om te genieten van kleine geluksmomentjes. 

Ieneke