7: In beweging

Het waait stevig vandaag. De herfst lijkt er opeens dan toch te zijn. Een beetje dan. Koud is het niet. Ondanks de meer vriendelijke voorspellingen, is het buiten grauw en winderig. Ik ben dol op de herfst. Vind het veelal gure weer best prettig. De veranderende natuur, welke in een bos extreem zichtbaar is, geeft weer een heel andere dimensie aan mijn wandelingen met de hond. De kleuren, de geur van nat en rottend blad... Zo lang de herfst stormen achterwege blijven is de herfst bij mij redelijk favoriet.

Wanneer ik naar onze tuin kijk zie ik hoe de beplanting mee beweegt met de wind. Dat is nog eens flexibiliteit. Geen ruimte voor star gedrag. Diegene in de natuur die het minst flexibel zijn of het minst goed geaard, vallen als eerste om tijdens een storm. Eigenlijk een mooi beeld wat voor mij (en vele anderen) ook geldt. Ik mag ook mee bewegen met datgene wat er om mij heen gebeurt en er op mijn pad komt. Wat meer buigen wanneer dat gewenst is. Weten dat het flexibel opstellen mij wat goeds oplevert. Maar ook wat steviger gaan staan wanneer buigen geen optie meer lijkt. Keuzes maken die goed zijn voor mezelf. Dat sterkt ook.

Zoals de natuur in beweging is, zo is ook mijn leven. De afwisseling van dagen met (relatief) veel afspraken die goed en nodig zijn, en de dagen waarop er meer ruimte is voor een vrije invulling. Wanneer ik geen flexibiliteit voel om de van tevoren ingevulde dagen door te komen, voelen ze bijna aan als een straf. Ik sleep me dan werkelijk van activiteit naar activiteit. Zonder bij een gevoel te komen welke prettig te noemen is. Het kost veel energie die ik al niet op voorraad heb. Het trekt me volkomen leeg.

Ik ben me er steeds vaker van bewust dat er geen wandeling - of loopje - gepaard gaat zonder fysieke ongemakken. Eigenlijk is er altijd pijn. Wanneer ik dat kan waarnemen en toch kan genieten van de activiteit... Dat is pure winst. Dat geeft energie. In ieder geval mentale energie.

Toen ik gisteren van de markt een 500 meter terug moest lopen naar de auto met een zware boodschappenmand... Daar had het woord genieten nul betekenis. Dat ervoer ik oprecht als een zware straf. De pijn voelde als niet te hachelen en ik liep beroerder dan de meest stomdronken persoon.

Sinds vanmorgen en een gesprek met de fysio begrijp ik dat ik ook op zo'n moment - het lopen met bagage - mee mag bewegen. In plaats van me als een soort houten klaas met vastgeroeste scharnieren voort te bewegen. Hoe dat meebewegen dan voelt... Daar ga ik achter komen. Ik snap de theorie wel. Ben toch meer een mens van de praktijk...

Afgelopen zondag was zo'n moment dat niets teveel voelde. Ook al krijg ik redelijk wat signalen naar m’n hoofd geslingerd dat het niet echt lekker met me gaat (lopen, praten). Het samen met vriendinnen genieten van een jaarlijks terugkerend lunchmoment... Het koken voor en proeven van elkaars kookkunsten, het kletsen over van alles en nog wat, het intens lachen om wat dan ook... Dan staat alles in het teken van het genieten en doet de rest er op dat moment niet echt toe. Deze momenten koester ik. Het maakt dat ik de dagen waarop het niet beweegt beter aankan.

Ieneke