9: Ont-moeten

Al een aantal jaren achtereen breng ik wel eens ter sprake dat ik weg wil. Even alleen zijn. Stilte. Even niet aan staan & even niet geprikkeld worden door alles wat in mijn hoofd ‘moet’. Het hutje op de hei principe. Meestal krijg ik die kriebel net na een lange vakantie of na een periode waarin veel is gebeurd. Ook popt de wens eigenlijk altijd op na een periode van somberheid. Van een tijdelijk diep dal.

Nu ligt de (grote) vakantie alweer ver achter ons. Een echt donkere periode heb ik gelukkig nog niet gevoeld. Wel gebeurde er veel de laatste tijd. Op zowel medisch vlak als in het persoonlijke. Positieve ontwikkelingen met name. Nieuwe therapieën die samen met het bestaande een sterke combi vormen. Mooi & bijzonder. Alle therapieën c.q. behandelingen nemen veel tijd in beslag, waardoor de dagelijkse ‘moetjes’ in een kortere tijd worden gepland & uitgevoerd. Met als gevolg; een vol hoofd. Ook een wat gefrustreerd hoofd. Gefrustreerd omdat ik niet alles kan doen wat ‘moet’.

Op het moment van dit schrijven zit ik in een vakantiewoning in het bos. Op slechts een half uur van thuis. Ik zit. Wennende aan de rust. Het mag nog even landen. Met een pijnlijk, vermoeid, vol en snotterig hoofd bedenk ik wat ik allemaal kan doen. En ook wat niet. Nu ‘moet’ er even helemaal niets. Die gedachte alleen al geeft rust. Dit weekend is niet door mijzelf gerealiseerd. Man – en dochterlief hebben zich samen ingezet om dit voor elkaar te krijgen. Hoe ontzettend lief is dat!

Toen ik hier gisteren arriveerde en hier afscheid nam van, voelde het als heel spannend! Ik heb genoeg dingen gedaan of meegemaakt in het leven wat 100 x spannender was. Maar tóch was daar die intense spanning. Het gevoel van kwetsbaarheid (als ik mij echt niet lekker voel, voedt dat mijn angst) is sterk vertegenwoordigd. Thuis heb ik de nodige hulpmiddeltjes die mijn zelfstandigheid vergroten. Dai is hier niet. Maar gelukkig ebt dat unheimische gevoel beetje bij beetje weg. Het huisje en ik leren elkaar kennen. Ik leg me snel neer bij datgene wat me niet lukt of te veel energie gaat kosten.

Mijn lichaam beweegt zich steeds een beetje soepeler. Ik omarm de rust. Drink theetjes. Kijk wat tv en blader door tijdschriften met mooie rustgevende wijsheden. Het niet hoeven praten of alert te zijn op wat de omgeving brengt, maakt dat ik de energie bij me kan houden. Naar binnen gericht. Ik voel me extreem moe en ben rond de klok van tien het bed ingedoken.

Na een nacht waarbij ik ieder uur wel even wakker was ben ik al op tijd uit bed. Een fijne douche maakt dat het onrustige van de nacht is weggespoeld en ik klaar ben voor een nieuwe dag. Een gezellige face-time moment met het thuisfront en een goede kop koffie brengt nog meer rust.

Het enige wat ik echt ‘moet’ doen vandaag is te kijken hoe ik uit het bos kom (mijn gevoel voor richting is niet 1 van de best ontwikkelde) en een boodschapje halen voor vandaag. Ik rijd relatief soepel het bos uit. Alleen vind ik een half uurtje later niet zonder slag of stoot de juiste route weer terug. De mooiste vakantiehuizen passeren mijn beeld. Geen straf om de weg kwijt te zijn. Na een minuut of 10 en wat heen en weer rijden en keren op drassige bospaden, zie ik daar mijn tijdelijke casa! De rust is weer terug.

En het verdere ont-moeten kan een vervolg krijgen.

Ieneke