8: Plannen

Als bijna vanouds draait mijn hoofd overuren. Het stil krijgen c.q. stopzetten van de hoeveelheid van gedachtes…het lukt me niet. Weet oprecht niet hoe.

Ik stort me (kortdurend) vol overgave op activiteiten die ‘ertoe doen’…of maken de activiteiten dat ik het gevoel heb dat ik ertoe doe?

Ik wandel dagelijks, fiets (bijna dagelijks en wanneer het niet stort van de regen), doe boodschapjes, ruim op, kook, kijk met regelmaat even bij mijn ouders, breng Iris van A naar B. Ik oefen (met en zonder begeleiding), maak afspraken voor catering en kookworkshop en verlang naar meer. Heerlijk! Leuk! Net als vroeger. Voor de CVA. Meer en sneller met meer energie…..maar dát is er toch echt niet meer.

En dan plots… kotst de hond s morgens om 7 uur op ons nieuwe kleed. Ben ik fysiek nog niet in staat hem te bonjouren naar het gedeelte vloeroppervlakte waar geen kleed ligt (ongeveer de rest van het huis). Overzie ik het allemaal niet meer. Snap ik niet waar ik mee bezig ben…en ontploft het zwaar vermoeide hoofd.

Het enige wat ik fijn vind aan de momenten van ontploffing is dat ze niet lang duren. Ik dender enkele minuten door in een niet te stoppen 8-baan en dan wordt het stil. Instant overzie ik dan de chaos die de ontploffing heeft veroorzaakt en breekt de tijd aan om pleisters te plakken. Het belang van deze pleisters is groot. Met zorg en aandacht plak ik datgene waar barstjes in zijn gekomen. Weet dat het weer heelt. Lijmen loont.

Nu, ruim een week later stel ik iedere dag mijn plannen bij. Bekijk per dag wat haalbaar is en welke activiteit het waard is om in te investeren. Ik zeg weer de nodige afspraken af. Jammer. Dat wel. Mis hierdoor de sociale contacten die veelal ook voedend zijn. Maar energie lijkt toch wel erg veel op geld. Je kan het maar 1 keer uitgeven. Nog steeds denk ik vanuit een naïef enthousiasme dat ik best extra kan doen. Gewoon even de schouders eronder en er tegenaan. Heel eventjes maar.

Ondanks dat het een heel vervelend (understatement) gevoel is, ben ik mijn lichaam ergens dankbaar dat het aangeeft dat het genoeg is. Het gevoel valt steeds ‘uit’. Langzaam kruipt het slapende gevoel in mijn huid op van teen tot kin. Voor en achterkant lijf. Het continue contact van stof op een ‘slapende’ huid maakt dat ik daar de hele dag door word getriggerd. En het getriggerde brein zorgt niet voor ontspanning. Cirkel is hiermee rond.

Dit voelende maakt dat ik weet dat het tijd is voor goede 1 op 1 momentjes van lichaam en geest. Terug 'in' contact in plaats van 'eruit'.

Sommige activiteiten die ik heb gepland laat ik bewust staan. Zoals een activiteit vanmiddag. Er is een ouder-kind toernooi op de tennisclub en ik was eerder van mening dat ik dit wel aan kon. Ik denk dat nog steeds. Al weet ik niet hoe lang. En overzie ik niet wat de gevolgen zijn. Belangrijkste is om het gezellig te houden. Lol te hebben. Daar kijk ik naar uit. En aan te geven wanneer het genoeg is. Hoe lastig dat voor mij ook voelt. Eerst nog even een goede pauze inplannen en dan ben ik er wel klaar voor!

Let the games begin.

Ieneke