17. Try (this) out?

Vanavond waren wij bezoekers van een try-out van ‘Moord te Nienoord’. Superleuk om diverse redenen. Als eerste omdat wij een theatervoorstelling in de buitenlucht iets magisch vinden hebben. Zelfs wanneer het de hele avond consequent miezert. Dat lijkt mij met name voor de cast best pittig. Daarnaast is onze interesse in toneelspel aanzienlijk gegroeid en kunnen we lekker de kunst afkijken en gebruiken voor de uitvoering van Veur Altied. En als laatste; het is om de hoek. Hoe leuk is het om zo een stuk bij te wonen op een locatie waar we wekelijks langsfietsen of lopen.

Bij het reserveren van kaarten voor zo’n avondje uit, ben ik alert op het soort kaartje dat ik het beste kan reserveren. Ik vind het belangrijk om te weten dat ik geen activiteiten hoef te ondernemen die erg gênant voelen. Dus niet voor mensen langs hoeven, op weg naar een zitplaats en zeker geen ogenschijnlijk enge tribunes beklimmen. Met alle denkbare gevolgen van dien. Kortom; ik ga goed voorbereid op stap. En dat is niet omdat ik het zo fijn vind om een ‘aangepaste’ positie in te nemen… Het is slechts een vorm van zelfbescherming en zoveel mogelijk rust in mijn hoofd creëren.

Gewapend met kleedjes en poncho’s en gehuld in laagjes kleding vertrekken wij naar Nienoord. Een korte wandeltocht brengt ons vervolgens op het prachtige binnenterrein van Landgoed Nienoord. En zoals gepland kunnen we plaatsnemen op de eerste rij. Op deze eerste rij (klinkt toch en beetje als een zitplaats op stand:-)) zitten nog niet zoveel anderen. Terwijl rij 2 goed gevuld is met mensen in diverse kleurige poncho’s. Het blijft een bijzonder schouwspel om groepjes mensen te zien arriveren die bepakt en bezakt de tribunes opklimmen naar een fijn plekje.

Al heel snel komen mij wat opmerkingen ter ore over het gereserveerde karakter van rij 1 (dit is nergens aangegeven) en doen ‘grapjes’ de ronde dat ‘je toch graag even beperkt zou willen zijn om daar te kunnen zitten’ (in mijn hoofd stel ik dan een “ruilen?” voor) Het maken van opmerkingen, doorspekt van botheid, misplaatst, onaardig van aard worden niet eenmalig gemaakt. Gedurende het half uur voor aanvang van het stuk is dit een doorlopende realiteit. Mijn boosheid groeit gestaag en ik blijf in een staat van verbazing. Ik heb (ruwe schatting) een 30-tal mensen opmerkingen horen maken over hun ‘stille wens’ om beperkt te zijn (misschien een Try-out op dit vlak?) Het waarom zij niet? Het ‘is oneerlijk’ en ‘er komen toch niet meer gehandicapten’ bij.

Twee vrouwen lopen in mijn richting en luid lachend om hun eigen grappen strijken zij naast mij neer. Zij leven daar in hun eigen kostelijke wereld. Er wordt geen contact gemaakt. Ik incasseer meer domme grappen over minder valide plekken, dat ook zij het verdienen om daar te zitten. Over het vervoer van en naar de parkeerplaatsen met zo’n leuk karretje. Ik merk dat ik me steeds meer naar de andere kant keer. Ook zij (Iris en Percy) kunnen niet om de opmerkingen heen. 

Begrijp mij niet verkeerd…..ik gun iedereen het beste en ook de beste plek. Maar och, wat is het toch armoedig en gewoonweg ontzettend dom wat mensen uitkramen. Puur om hun zin te krijgen? Omdat zij de vrijheid hebben om dat te doen waar ze zin in hebben. Die keuze, die laten ze zich niet ontzeggen! En dat…ongegeneerd, luid, mét de empathie van een zandkorrel & zónder enig moraal besef. 

Omdat ik de nodige zelfkennis vergaard heb, bescheidenheid ken en weet hoe gigantisch ik uit mijn plaat kan gaan in het geval er sprake is van onrecht, houd ik me stil.

Maar met mijn woedende innerlijke boosheid en oneindige verbeeldingskracht, hadden er die avond zo maar eens twee moorden te Nienoord kunnen plaatsvinden. 

Ieneke