16. Jubileum

Vandaag staat in het teken voor voorbereiden. Alhoewel het voorbereiden al maanden geleden is begonnen is het vandaag echt “hands on”.

Ik was, schil, snijd, verzamel, kook, proef, stel bij, incasseer (juist vandaag begeeft m’n spijkerplank het echt), loop heen en weer en weer terug. Wat nieuw is dit jaar is dat ik meer rust voel en ook betere pauzes neem. Wanneer ik nu wegtrekkende hersenactiviteiten waarneem, dender ik een keer niet door, maar luister aandachtig. Al is het maar slechts voor even. 

Ik heb het trouwens over de aanschuiftafel. Een middag die slechts 1 x in het jaar plaatsvindt. Een middag die in het teken staat van mooie ontmoetingen, een moment om je verhaal te delen, te luisteren. En dat alles tijdens een versbereide lunch in de buitenlucht. 

Dat het een buitengebeuren is en blijft, heeft enerzijds te maken met ruimte. Een heel praktisch en vaststaand gegeven. Maar ook zeker met het nemen van een hap frisse lucht en het wegdrijven van geluiden. Buiten lijken de prikkels minder heftig te zijn (mits geluiden van natuurlijke aard). Helaas zijn de weergoden nogal wispelturig en hebben we dit jaar het zekere voor het onzekere genomen. We hoeven ons niet weg te laten jagen door wat gespetter. En ook de wind houden we wat buiten de zeilen.

Dit jaar is het voor de 5e keer dat de aanschuiftafel plaatsvindt. Een heus jubileum die in mijn ogen vroeg om wat extra’s. Dus besloot ik een aantal berichten de deur uit de doen met de vraag om een donatie. En wat een ontzettend fijn gevoel geeft het wanneer er begrip is voor mijn verhaal en mensen (bedrijven) dit initiatief steunen. Echt fantastisch. En dat in een wereld vol haast en ellende. 

Ik schrijf het niet als een soort van borstklopperij. Dat IK dit allemaal ‘even’ doe. Het gevoel om aandacht te blijven vragen voor mensen met niet aangeboren hersenletsel blijf sterk. Het voelt alsof ik strijdbaar word. De gedachte dat men (de ontvangers van mijn schrijven) mee bewegen in de vraag voor steun en het belang van het initiatief. Dát vind ik echt belangrijk.

Gesprekken die ik afgelopen periode mocht hebben met bevriende ‘lotgenoten’ deden mij meer dan eens beseffen dat die aandacht nodig is. Want ieder jaar tellen we weer een jaartje extra bij het leven op. Het leven in een vorm waar in essentie niet om gevraagd is. Waar ieder op zijn of haar manier en met álles wat mogelijk is, het beste van maakt. Maar vele jaren verder betekenen in het algemeen alleen dat er meer geleerd is in het omgaan mét. Maar niet dat het over is. Dat gevoel, dat het maar eens over moet zijn, daar ga ik echt op aan. Dat is zo oneerlijk! Iedere dag opnieuw, hoop ik dat de afgelopen 14 jaar een film is geweest. En dat ik met een gezond brein en werkend lijf uit de film stap. In een leven waarbij het niet allemaal F*ck*ng veel moeite en energie kost. 

Dat het niet een film betreft maar gewoon real life is, waarbij iedere dag het een verassing is waartoe je in staat bent en hoe je de dag doorgaat op weg naar de avond…. De realiteit is dat ik heb leren genieten van wat er wel is. De mooie dingen in het leven aan ga en kan omarmen. Dat ik intens geniet (ook al is het tandenknarsend en pijn negerend) van het feit, dat we morgen het jubileum vieren tijdens een aanschuiftafel. Een moment waarop ik, samen met anderen kan zijn wie we zijn. En zullen genieten van álles wat er wél is. 

Ieneke